Dagboek van een HAIO: WONCA reisverslag

Anne van Leeuwen, AIOS huisartsgeneeskunde, schrijft in zijn vrije tijd graag satirische, humoristische verslagen over de dingen die hij meemaakt als huisarts in opleiding. Tot op heden schreef hij ze voor zichzelf, maar nu heeft hij aan de hand van de WONCA congresreis dit reisverslag geschreven om met ons te delen. Knap gedaan Anne!

Open zeker even het artikel en geniet! 

Tripverslag Wonca congres.

Enigszins teleurgesteld in de muziekkennis van mijn reisgenoten arriveer ik op het congres. Gelukkig weet de Belgische minister van VWS mij op te beuren met een praatje over belangrijkheid en preventiviteit. Zijn honingzoete Vlaamse tongval sust mij in een welverdiende slaap. Niet veel later word ik gewekt door het gezang van een dozijn koormeisjes. Temidden van dit brave groepje staat een kale man te gebaren als een bezetene aan designer drugs. Ik krijg subiet mijn levensenergie weer terug als ik de dirigent voor 200% aan zie staan. Na de sessie benader ik de beste man om te vragen wie zijn dealer is, maar hij houdt zich van den domme. Zou ik ook doen met al die brave huisartsen om me heen. Ik besluit dan maar op tijd naar bed te gaan en de reggaeton party in het delirium te skippen. Morgen wacht een nieuwe dag bomvol boeiende praatjes.

Dag 2. 11:15 "Deprescribing of psychotropic drugs"
Een Belgische onderzoekster legt uit dat je in het geval van een slaapstoornis beter geen benzo's kunt voorschrijven maar de oorzaak moet aanpakken. Een Spaanse dokter raakt helemaal van de leg en vraagt wat ze dan moet doen. De verwijstijden naar een psycholoog zijn immers meer dan een half jaar en dit is toch geen probleem om in de spreekkamer van de huisarts te bespreken?!
Ik volg het voorbeeld van een oudere huisarts en knijp ook een oogje toe om de rest van de presentatie via de binnenkant van mijn oogleden te bewonderen.

De grote NHG borrel.
Ik kijk er ontzettend naar uit om te netwerken met alle gemotiveerde huisartsen die helemaal naar Brussel zijn gekomen om hun kennis te verbreden. Aan een statafel staat een jonge huisarts van mijn eerstejaarspraktijk met een paar collegas. Ik merk aan zijn brijige tongval en de afdruk van zijn zonnebril op zijn verbrande gezicht dat hij aan het middagprogramma een eigen invulling heeft gegeven. Ik ben benieuwd wat hij van de informatiedichtheid van het congres vindt. "Zeg, komen jullie nou naar het congres vanwege het programma, of meer omdat.." - voor ik mijn zin af maak onderbreekt hij mij.
"DAT TWEEDE, DAT TWEEDE..!"
Geanimeerd knikken al zijn collegas aan de statafel mee. "Hallo.14 accreditatiepunten in drie dagen..."
"Eigenlijk zijn we hier gewoon voor de Dutch Party.", geeft hij toe.
Goh, wat een feest moet dat zijn... Ik voel de partyzenuwen langzaam aanzwengelen.

Iets verderop zie ik een HAIO zich naarstig voorbereiden op zijn speech. Hij is zijn propranolol vergeten dus hij doet het even op een andere manier. De laatste keer dat ik een Brabo zo snel twee bier zag wegtrekken was in de trein ergens in het traject Rotterdam - Den Bosch om 8 uur 's ochtends op de dag van carnaval.
Goeie speech trouwens. Lekker kort.

The Infamous Dutch Party
Al de hele dag wordt ik aangesproken door gretige Polen en Belgen die kaartjes voor het grote feest willen. Alle Italiaanse en Spaanse dames laten me met rust, die hebben namelijk al lang hun kaartje ontvangen van de party commissie.
Op het terras van La Fabrica spreek ik een Zweedse huisarts die ergens in een delirium verkeert tussen dronkenschap en nicotine overdosering. Hij trekt een bruin zakje achter zijn bovenlip vandaan en vervangt het met een nieuw zakje 'snuus'. "Yes. I'm addicted. You want some too?".
Maar natuurlijk.
Op het moment dat ik denk dat ik niet meer naar de klote kan gaan door de hoeveelheid nicotine die door mijn systeem raast waardoor ik net zo strak sta als die dirigent, besluit de barman een Westmalle Tripel in mijn hand te drukken als ik om een biertje vraag. De rest van de avond sta ik te tollen op mijn benen in de meest vuige Ierse pub van Brussel.
Een andere HAIO probeert in de pub ook de bar overeind te houden en stelt voor om appelcider te drinken want , "daar wordt je niet dronken van." Goed idee. Dronken mannen spreken immers altijd de waarheid. De man is op dat moment ook zelf hard aan ontnuchtering toe.

Een dag later vraag ik aan de Belg die deze ballentent had geadviseerd waarom hij er dan zelf eigenlijk niet naar toe ging.  "Allee, omdat het een slechte tent is he." Verdraaide Belgen.

Dag 3. Veel te vroeg. Lectures: Fast Ultrasound.
Een Spaans echovrouwtje legt uit dat je een echokop op iemand zijn buik kan zetten om te ontdekken of er vrij vocht in de buik zit na een groot trauma. Erg handig voor in de huisartspraktijk. Ik probeer me voor te stellen hoe ik een patiënt met een miltruptuur vanuit zijn platgedrukte auto via de trap naar de eerste verdieping van mijn onderzoekskamer krijg. Gelukkig had ik 5 kwartier de tijd om daar over na te denken want de rest van de sprekers waren zo vriendelijk om een groot deel van de eerste presentatie te herhalen.

Ik ging naar het congres om te leren van andere landen. Hoe langer ik op het congres ben, hoe meer ik begrijp hoe geweldig wij het zelf voor elkaar hebben. Een Spaanse huisarts haar mond valt open als ze hoort over onze POH Somatiek. "Dus jullie hoeven niet zelf al die COPDers te zien?". Een Belg bekent dat hij liever de NHG richtlijnen doorneemt dan de Belgische standaard. Trots vertelt hij dat ze in België nu ook praktijkondersteuners opleiden. Op the infamous Dutch party vertelt een Poolse huisarts dat ze nu ook haar patiënten de hand schudt en ophaalt uit de wachtkamer na haar uitwisseling in Nederland. De standaard in Polen is nog altijd van achter je bureau de achternaam van de patiënt door de praktijk brullen.

Die middag vraag mij af waarom ik deze dag met drie uur slaap nog steeds door kom. Niet veel later pluk ik een aangekoekt zakje snuus weg tussen mijn tandvlees. Wat een topspul, "I'm addicted".

Dag 4. 10:00 Blabla Sjaar Desicion Makings.
Na een korte pitstop in de Koperhal trek ik tevreden de deur van het congres achter me dicht. Ik geef een high five aan het koffievrouwtje van Astra Zeneca en laat nog wat op me inpraten door een paar Duitse farmaceuten. Als ik hen mag geloven komt er een slaappil aan die iedereens problemen zal doen oplossen! Ik heb ze verwezen naar het Spaanse benzo-vrouwtje.

De conclusie is een geweldige paar dagen, met name dankzij onze Nederlandse collegas die het sociale programma uitstekend in elkaar hebben gedraaid. Door met andere Europeanen te kletsen heb ik bovendien juist een hoop geleerd over onze eigen gezondheidszorg.

Wonca, tot de volgende keer, maar dan wel weer met zo'n gezellige groep!

Voor nu plankgas naar Italië voor een bruiloft en daarna lekker op mijn donkere zolderkamer naar K's choice luisteren...