Dagboek van een HAIO: Meisjes met boekjes

"Meisjes met boekjes"

Eerste dag? HAJOOW? Oh huisarts. Is dat iets nieuws ofzo? Goed, je kunt met mij en de ANIOS meelopen deze ochtend. We doen de grote visite.

Ik loop door de gang van de afdeling achter de ANIOS, een ambitieuze jongeman in de lente van zijn carrière, en de kinderarts. Ah, de geur van infuuspompen, chloorhexidine en muffe ochtendslaap die uit de patiëntenkamers wasemt. Ik herinner me het nog goed, mijn eerste ANIOS baan. Met weke knieën en klamme oksels liep ik destijds door de gangen van de afdeling Interne Geneeskunde. De grote visite voelde als een examenronde. Ook bij hem zie ik het gevoel van verantwoordelijkheid als een zware mantel over de schouders van zijn witte jas hangen. Op de kamer van ons eerste patiëntje geeft de ANIOS aan de kinderarts en verpleegkundige volgens het boekje een opsomming van de reden van komst en het beloop van de casus. De twee dames wachten zijn verhaal netjes af.  De laatste heeft al de nodige ervaring en lijkt precies te weten wat er moet gebeuren. Nadat de laatste haar zegje heeft gedaan geeft de ANIOS netjes een voorstel voor het behandelplan.
"Toch denk ik dat we hem nog een dagje moeten houden." zegt de verpleegkundige "Hij drinkt nog niet voldoende. Misschien de voedings assistente erbij?"
"Oke," zegt de kinderarts monter "lijkt me prima!" Met een blik op de jonge dokter, "Voer jij dit allemaal even in in het systeem inclusief  het ICC'tje en maak jij alvast de brief?"
Ik herinner me het weer. Als ANIOS had je eigenlijk maar één taak...

Naast de voorgenoemde arts bestaat het overige legioen arts-assistenten overigens volledig uit dames. Hun haar zit netjes in een knotje. Bij de dames die net zijn begonnen pluist het haar wat, staat er een lichte blos op de wangen en ziet men enige paniek in de ogen als er meer dan twee patiënten op de spoed liggen. De meer ervaren assistenten spreken wat langzamer en hebben een lagere stem. Ja, dit geldt ook voor de dames. Wat ze allemaal gemeen hebben zijn de notitieboekjes met pluizige of glimmende kaften en de vele zakkaartjes waar hun witte jas mee uitpuilt. De dosering kunstvoeding per dag bij een neonaat van 1500 gram? Doe mij ook zo'n zakkaart alstublieft!
Soms laten de assistenten hun notitieboekje open achter hun computer liggen als ze in paniek zijn weggerend voor een patiënt op de spoed of als ze snel bij de printer moeten zijn voor het uitprinten van een nieuw zakkaartje. Dan zie prachtige TO DO lijstjes in hun schrift staan met hokjes ervoor, zoals "ICC voedingsassistent" of "ontslagbrief patiënt X". Een volbrachte taak wordt afgevinkt met een groene marker. Als iets echt belangrijk is wordt het onderstreept met een roze marker. Ik weet niet waarom ze roze gebruiken. Ik denk dat ze dat een fijnere kleur vinden dan rood.

Dezelfde paniek staat overigens ook in mijn ogen wanneer ik word gebeld over een kindje op de spoed. Ik laat de telefoon bijna uit mijn met angstzweet verzadigde handen vallen wanneer het apparaat afgaat. Ik word stiknerveus van kleine kinderen, om nog niet te spreken van hun ouders.  Maar ja, doe waar je je goed bij voelt, zei mijn moeder altijd. Daarom is het na mijn korte doch intense carrière op OnlyFans nu tijd voor de stage kindergeneeskunde.

Niet veel later sta ik op de Spoedeisende Hulp en probeer ik een huilend jongetje niet uit mijn handen te laten vallen. Baby's oprapen gaat steeds beter, het blijft alleen verdraaid lastig om dat buitenproportioneel grote hoofd van zo'n koter goed op zijn plaats te houden. Zijn bolletje bungelt in alle windrichtingen als een dashboard poppetje tijdens een rit door de Alpen. Na het consult mopper ik tegen een collega dat ik de helft van de tijd kwijt was om die baby uit zijn pamper te wurmen. "Laat die moeder het lekker doen! Dat doen ze graag."
Beste advies van de dag.
Niet veel later laat ik de bezorgde moeder weer naar huis gaan. Het kindje met verkoudheid mocht ook mee.

Tijd voor de telefonische consulten. Een kind heeft een (kinder)handvol rattengif genomen en de huisarts had geen tijd om uit te zoeken of dit schadelijk is. Moeder vertelt dat er nog ruim 3/4 in het zakje van 25 gram zit. Ik bereken dat deze dosering bij lange na geen schadelijke gevolgen kan hebben voor een kind van deze leeftijd en gewicht.
Omdat het mijn eerste dag is overleg ik met een arts assistent. Aan de met militaire discipline geprepareerde knot op haar hoofd maak ik op dat zij er al aardig wat vlieguren bij de kindergeneeskunde op heeft zitten. Zij adviseert om toch nog even te overleggen met het vergiftigingen centrum en dat moeder een keukenweegschaal aanschaft om zeker te zijn van het restgewicht in het zakje. Twee uur later, na een belronde en een retourtje Blokker door moeder, rond ik het consult af.
"Toch wel fijn dat we het even gedubbelcheckt hebben, toch?"
Ja. En fijn om te weten dat ze bij andere disciplines dan de huisarts genoeg tijd hebben voor dit soort afwegingen.
Ik weeg me er niet aan.
Maar ja, er zijn vele wegen naar Rome.

Polikliniek, een peuter met ondergewicht. Ik wil een goede beurt maken bij de kinderarts dus ik werk netjes het rijtje af van het geboortegewicht, familie anamnese, lengte van ouders en een lichamelijk onderzoek. Zelfs de intake neem ik door. Het kindje eet evenveel als haar grotere zus en broer toen zij haar leeftijd hadden, maar toch komt ze niet aan in gewicht.
Direct na het consult overleg ik de casus met de kinderarts. "Twee boterhammen met beleg voor ontbijt..." herhaalt ze terwijl haar stem overslaat en een vene op haar voorhoofd langzaam opzwelt. Ze is zichtbaar en hoorbaar teleurgesteld. "Maar wat doet ze dan op haar brood?"
Dat lijkt me een uitstekende vraag voor de dietist. Kaas of pindakaas, denk ik? Poteto, potato. Straks gaat ze nog vragen of ze ook margarine op haar brood doet...
Ik antwoord zo correct mogelijk dat ik dat helaas niet heb gevraagd.
"En doet ze margarine op haar brood? Eet zij haar korstjes op..?"  De vene op haar voorhoofd zet verder uit en baant zich kronkelend een weg omhoog richting haar haargrens. De Ganges in het regenseizoen is er niks bij.
De laatste keer dat ik een ader zag die zo op springen stond keek ik in het met condens verzadigde badkamerraam naar de reflectie van mijn eigen voorhoofd terwijl ik op de porseleinen troon aan het bevallen was van mijn eerste Corona bolus.  Het resultaat van een week wit brood door uitverkochte schappen en lockdown libi.

Ondertussen begint haar voorhoofd te pruttelen. Ik meen wat kleine wolkjes stoom te zien die fluitend haar gehoorgang verlaten.

Ik voel mijn hart sneller kloppen en een acute diarree aanval opkomen. Dit moment herken ik... Een gevalletje tegenoverdracht, DD allergische reactie.

"Je hebt nu onvoldoende informatie. Dit moet echt bete.." Voor het vulkanisch geweld verder losbarst sta ik snel op van mijn stoel. "Dank voor de feedback, ik ga het even navragen!"
Als ik de deur dicht trek neem ik even een momentje om te waarderen dat wij geen huishouden delen. Ik zou maar per ongeluk met een pakje roomboter aankomen terwijl er toch duidelijk margarine op het boodschappenlijstje staat. Nu kom ik er bij mijn vriendin nog mee weg als ik vier weken op rij het toiletpapier vergeet. Gelukkig hebben we het gratis NtVG nog dat ons wekelijks ruimschoots voorziet van hoogwaardig matglas papier.

Het kindje wordt uiteindelijk nog groot en gelukkig. Het is helaas niet bekend hoe het de kinderarts vergaan is na deze eruptie.

Ik geniet van de stimulerende omgeving van het ziekenhuis en de gezelligheid van de groep arts-assistenten. Toch blijft het gevoel na deze dag, en zelfs na drie maanden, hetzelfde. Wanneer mag ik weer terug naar de huisartspraktijk?