Dagboek van een HAIO: De boodschappentas

De Boodschappentas

Als ik in de lunchpauze de praktijk verlaat ben ik me ervan bewust dat ik zomaar een patiënt tegen het lijf kan lopen. Even niet op het trottoir spugen of te hard mee brullen met hiphop hitjes wanneer je een koptelefoon op hebt, je hebt namelijk een reputatie als schappelijke dokter hoog te houden.

Zelf vind ik het prachtig om patiënten "in het wild" te spotten, vooral als zij mij niet zien. Even kijken hoe zij zich gedragen in hun natuurlijke habitat. Gooien ze gehuld in een capuchon en zonnebril een dozijn lege wijnflessen weg of liggen ze in hun vrije tijd vastgelijmd op de A12?

Laatst kwam ik een van onze paradijsvogels tegen in het wild.
"Paradijsvogels..." hoor ik u denken, "Paraderen die dan ook in ons kikkerlandje?" Jazeker,  in de categorie 'vreemde vogels'. Iedere praktijk kent er wel een paar. Bijzondere figuren die met hun vertoning of verhaal een onuitwisbare indruk op je maken. Verhalen die zich openbaren in de spreekkamer, maar voor de rest van de wereld verhuld blijven achter de verduisterende gordijnen van hun woonkamer. Of weg gestopt in plastic tas. Benieuwd naar het verhaal achter de plastic tas? Lees snel verder!

Daar reed hij, met een warrige grijze haardos en zijn kenmerkende vale winterjas, zwalkend op zijn fiets door het dorpscentrum met aan zijn stuur twee afgedragen plastic tassen van een supermarktgigant. Het contrast met overige gasten op straat kon niet groter. Twee nette dames die onderweg waren naar hun favoriete parfumerie deden net of ze hem niet gezien hadden.

Iedere maand zie ik hem op het spreekuur voor een praatje over een onderwerp dat hij verbloemt als "medisch probleem". De vragen hebben vaak een pikant en adolescent niveau. Na ons spreekuur moet ik even nadenken hoe ik zijn vragen op een beschaafde manier kan formuleren.
Ook de plastic tassen gaan dan mee de spreekkamer in. Maar wat zit er toch in die tassen?

"Dokter, ik heb laatst iets geprobeerd.
U weet wel hoe dat gaat. Ik hoor alleen dat het niet goed voor je is als je het te vaak gebruikt."
"Ik heb het even meegenomen, dan weet u hoe het er uit ziet. Misschien wel goed om te weten, toch? Of is het vreemd dat ik dit heb meegenomen?"
Ondertussen is een van de boodschappentassen open gegaan en verschijnt er een plastic tuit met een ballon op mijn tafel.

Of het vreemd is dat er nu een anale douche op mijn bureau ligt?

Ik besluit een ongemakkelijke stilte te laten vallen. Geleerd in mijn eerste jaar. Dit blijkt goed van toepassing te komen in situaties waar ik verwacht dat de patiënt zelf het initiatief neemt om een antwoord te geven op zijn eigen vraag.

"Ja, misschien is dit wel een beetje gek...", Zegt hij met enig ongemak, waarop het object subiet weer in de plastic tas verdwijnt.

Nadat ik de woorden heb gevonden om dit consult zo neutraal mogelijk te noteren in zijn journaal ga ik een moment achterover zitten in mijn stoel en heb ik een binnenpret. Ik stel mij voor dat de beste man zwalkend door het dorpscentrum naar huis fietst met de douche en God mag weten wat voor ander instrumentarium bungelend aan zijn stuur. De dames van de parfumerie zouden eens moeten weten. Maar wat er in de tas zit is het geheim van de dokter.

Tijdens de lunchpauze loop ik in mijn gebruikelijke anonimiteit naar de supermarkt voor een kleine boodschap wanneer ik er bij de toonbank achter kom dat ik mijn spullen nergens in kwijt kan.
In een reflex grijp ik naar de tasjes die onder de toonbank hangen. Net voor mijn handen de tas openvouwen voel ik een lichte aarzeling. Langzaam besluit ik de tas te vullen met kip kerrie salade en een komkommer, maar er lijkt iets veranderd. Het gevoel van milde afkeer bekruipt mij en ik besef, mijn associatie met De Boodschappentas zal nooit meer hetzelfde zijn.