Dagboek van een HAIO - Nieuwbouwwijk
Koffiepauze, 11:05
Met twee handen omvat ik mijn mok en geniet van de stomende koffie dampen in mijn gezicht. In de verte hoor ik een collega tegen de coassistent pochen over de praktijk die hij gaat overnemen in de nieuwbouwwijk iets verderop. "Lekkere jonge praktijk met hoog opgeleide mensen en expats. Heeeuurlijk!" Ik heb het verhaal al een aantal keer aangehoord dus besluit mijn neus weer in mijn mok te verhullen. Heel even speel ik met het idee. Dat is toch best gaaf, werken en wonen in een Vinex wijk met al die vlotte luitjes? Misschien trek ik dan ook wel zo'n rode pantalon aan. Dan is het plaatje helemaal compleet. Maar bij de gedachte aan gesjeesde moeders die Ritalin eisen omdat het schooladvies van hun kind tegenvalt of neurotische expats die met hun vuist op mijn tafel slaan omdat ze recht hebben op een CT scan gaan bij mij de nekharen overeind staan. Later die week beland ik fietsend toevallig in diezelfde wijk, een voormalig weiland waar verse grasmatten liggen uitgerold naast aangeperkte nieuwbouwwoningen. De uniformiteit en allesomvattende doelmatigheid van deze enorme Vinex wijk overrompelt mij. Onder welke grasmat hebben ze het karakter verstopt?! Misschien is het omdat ik ben geboren met mijn voeten in de klei van Rotterdam Zuid, of te krenterig ben voor lush life in de yuppenbubbel. Iets trekt mij met beide benen dichter bij de grond. Ik weet eigenlijk niet wat me bezielt, maar ik besluit een huis in de getto van den haag te bezichtigen "Deze wijk is upcoming," roept de makelaar terwijl hij de tuindeur open smijt. Als de wind door de open deur naar binnen waait vliegt er een zweem van zijn kruidige aftershave in mijn gezicht. De makelaar begint geroutineerd aan de rondleiding van onze toekomstige tuin. Als we buiten staan volgt het animale aroma van ongewassen poes met een penetrante hint ammoniak. Op dat moment zie ik de boosdoener wegschieten onder de schutting. "Oh daar gaat er weer een!" Zegt de vorige eigenaar, Sjon, die ook bij de bezichtiging is. "Ja, ik geef die zwerruf katten iedere avond wat brokkies. Anders is het zo zielig voor die beessies." Sjon zou zomaar de Haagse versie van Johnny Bravo kunnen zijn, maar dan wat jaartjes ouder. Hij heeft een bruine teint waar ze in Duindorp jaloers op zijn en een blonde paardenstaart. Hij rijdt in een afgetrapte Opel Corsa waar een sticker van Veterans for Animals op pronkt. Dat verklaart zijn voorliefde voor ongewassen poezen, begrijp ik later. Ik hoop niet dat hij het erg vindt dat ik na het tekenen van ons contract direct een Super Soaker in huis heb gehaald om "die beessies" eens een goede oorwassing te geven. Een veteraan zal dat vast begrijpen. Onze met kattenferomoon doordrenkte achtertuin bleek een populair decor voor nachtelijke kattenorgies en alles wat in de woonkamer verboden is. Na de komst van mijzelf en het waterpistool was het ineens gedaan met de gevierde bunga bunga party's. Teleurgesteld hebben katten desondanks avonden lang aan de rand van mijn tuin luidkeels hun ongenoegen duidelijk gemaakt middels hun krolse gejank. Er zijn maar weinig geluiden die zo door merg, been en slaapkamerraam gaan als het geluid dat geile katten produceren. Soms twijfelde ik of dit een lokroep was met als doel de liefde te bedrijven, of dat de kat in kwestie reeds een partner van bovenmaatse proporties had gevonden en aan het orale voorspel was begonnen. Ik dwaal af. De makelaar vervolgt enthousiast zijn verhaal over de wijk. "Hier verderop zit een oude kerk die ze gaan volpompen met nieuwe appartementen en doorverkopen aan andere domme yuppen. Op de hoek heb je keuze uit drie verschillende avondwinkels en voor je Oost-Europese speciaalbier kun je terecht bij de Poolse supermarkt. Wat wil je nog meer?" Ik was verkocht. De hondendrollen en schuin geparkeerde autos even wegdenken en ik zit in mijn eigen paradijsje. Als ik eenmaal trotse huiseigenaar ben besluit ik een café in de buurt te bezoeken. Via Google Maps zoek ik op "koffie". Teleurgesteld scroll ik door een handvol resultaten: coffeeshop, shisha lounge, koffiehuis... Dat is niet wat ik zoek. Uiteindelijk kom ik dan toch terecht bij een plek waar ze koffie serveren. Cafe 't Pleintje zit verstopt achter een grote grofvuilcontainer aan een plein waar drillrappers in het zonnetje zitten en inspiratie voor hun rapteksten opdoen. Een Haagser bakkie kun je niet krijgen. Het zwarte goud komt hier regelrecht uit een 5 liter emmer. Binnen kleurt het geel-groen van de Haagse voetbal attributen en staat Vis TV aan op de pit. Ik voel me meteen thuis. Stel je een internetforum voor á la TMF chat, voor mokkende senioren. Hier worden roddels gesmeed en gratis relatietherapie aangeboden door de orakelende barman. Ik neem plaats aan een bank waar een ADO shawl aan de muur prijkt. "Luistah. Ik loop nah al soow lang met die knie te tobben. Ik krijg er het zuah van!" Hoor ik een stamgast zeggen. "Je mot je dokter es om prednison vragen. Je gaat er wel van stuîteuren, maar me knie pen was soow weg!" Zegt een andere man van achter zijn Telegraaf Sport. "Nah ja! Ik kreeg alleen diffuloknak, kuurtje..." Ik steek mijn neus in het wiebelige kopje en haal diep adem. Is dit dan die Robusta koffie? Robuust proeft 'ie wel. Categorie bouwkeet slobber voor bonkige bouwvakkers en schilders, "heeeuurlijk!" Ik denk terug aan het koffietafel gesprek en realiseer me dat ik van dit volk een stuk vrolijker wordt. Werken en wonen tussen de elite is niet zo voor mij. Bovendien, zo'n rode pantalon staat mij toch niet.